Jako buddyści, potrzebujemy otworzyć nasze serca. Oprócz powstrzymywania się od niszczących działań i mowy, próbujemy być bardzo hojni. Zaleta hojności (dāna) jest w buddyzmie bardzo wychwalana. We wszystkich buddyjskich krajach odnajdujemy wielką hojność. Na przykład w Tajlandii i na Sri Lance dzieci są zachęcane do tego, by ofiarowywać dāna niemal od urodzenia. Można zobaczyć matki zabierające swoje malutkie dzieci w miejsca, gdzie mnisi przechodzą żebrząc o jedzenie, i pomagające dzieciom ofiarować smakowite kąski. To zaczyna się w bardzo młodym wieku, zatem dzielenie się tym, co mają staje się częścią ich natury.

W Tajlandii hojność wywarła na mnie bardzo duże wrażenie. Jeżeli spotkałem pięcioro małych wiejskich dzieci i dałem jednemu z nich butelkę wody sodowej, w dziewięciu przypadkach na dziesięć dziecko podzieliło się wodą z innymi dziećmi, i nikt nie musiał mu tego mówić. Cóż, ja sam nigdy tego nie zrobiłem, będąc w tym wieku. Powiedziałbym “On mi to dał; to jest moje.” A gdyby moja siostra chciała trochę, powiedziałbym “Nie da rady.” Ale w Tajlandii, szczególnie w regionach uprawy ryżu, które wciąż trzymają się starych wartości tajskiego buddyzmu, istnieje cudowne poczucie dzielenia się, które jest wpojone w dzieci od samego początku. Mieć tyle radości z dzielenia się butelką wody sodowej. Nawet jeśli każde z dzieci wypiłoby tylko jeden łyk, dla nich jest to radosne doświadczenie. Naprawdę cieszą się tym jednym łykiem wody. Kiedy się nad tym zastanowicie, to widzicie, że więcej radości przynosi ten jeden łyk niż wypicie całej butelki samemu, nie dając nic innym.

Teraz powstają problemy wraz z wpływem Zachodu i ubóstwem Trzeciego Świata oraz sytuacją wyzysku, w której kontrolujemy znaczną część ich gospodarki. Nie jest to moralnie słuszne, by jedna ze stron osiągała wspaniałe korzyści, a druga strona żadnych; i nie jest to coś, czego możemy być pewni, że już tak zostanie. Jak wszystko, co jest nie w porządku i niesprawiedliwe, zawali się i zmieni. Jako ludzie, którzy mają poczucie moralnego zaangażowania, moralnej prawości, chcemy by to się zmieniło. Wolałbym raczej żyć na niższej stopie życiowej i dzielić się bogactwem, niż zgarniać wszystko i samemu żyć na wysokim poziomie.

Poczucie dāna jest piękną cechą dawania; jest otwartym gestem hojności, pomocy, składania ofiar. Nie jest to gest brania i otrzymywania. Symbolem dāna jest zawsze otwarta dłoń. Jest to dawanie naszych nadwyżek, a nawet oddawanie czegoś, co lubimy albo potrzebujemy. To jest piękna cecha, która pomaga nam w naszym duchowym życiu.