Phra Ajahn Lee urodził się w 1906 roku w rolniczej wiosce na północnym wschodzie Tajlandii, w prowincji Ubon Ratchathani. W wieku 20 lat przyjął święcenia mnisie w lokalnej świątyni i rozpoczął naukę doktryny buddyjskiej oraz dyscypliny monastycznej. Wkrótce, ku swojej rozpaczy, odkrył, iż życie w jego świątyni, podobnie jak i w większości innych tajskich świątyń tego czasu, miało niewiele wspólnego z praktyką, wynikającą z nauczania Buddy.

W powstałej wiele lat później autobiografii, wspominał:

Zamiast przestrzegać obowiązków kontemplacyjnego życia, przebywaliśmy na zewnątrz, aby dobrze się bawić: graliśmy w szachy, mocowaliśmy się, rozgrywaliśmy mecze z dziewczętami, kiedy tylko nadarzyła się okazja […] Za każdym razem, kiedy badałem księgi, poświęcone dyscyplinie klasztornej, zaczynałem się czuć naprawdę nieprzyjemnie. Powiedziałem sobie: jeśli nie chcesz porzucić stanu mnisiego, będziesz musiał odejść z tej świątyni!

Wkrótce po podjęciu tego postanowienia, Ajahn Lee spotkał mnicha praktykującego w ascetycznej tradycji leśnych wędrówek, kammathana, ustanowionej przez dwóch nauczycieli: Phra Ajahn Sao Kantasĭlo (1861–1941) oraz Phra Ajahn Mun Bhūridatta Thera (1870–1949). Pozostając pod wrażeniem ich nauk oraz sposobu życia, Ajahn Lee rozpoczął pieszą wędrówkę, mającą go zaprowadzić bezpośrednio do Ajahna Mun, którego uczniem pragnął zostać. Z tym nauczycielem spędził dwa bardzo intensywne okresy praktyki:

• w pierwszym roku nauczania, w lasach prowincji Ubon,
• cztery lata później — w Wat Chedi Luang.

W swoim czasie Ajahn Mun oraz Ajahn Sao byli wyjątkowi, głosząc, iż droga do nibbāny pozostaje nadal otwarta i jest stale aktualna. Niezwykły był również trening, jaki ci dwaj nauczyciele narzucali swoim uczniom, a który obejmował nie tylko intensywną praktykę medytacyjną, ale i totalne przekształcenie charakteru ucznia: jego nawyków, wartości oraz umiejętności uwagi.

W autobiografii Ajahn Lee tak opisywał swoje ówczesne doświadczenia:

Przebywanie z Ajahnem Mun było dla mnie niezwykle zbawienne, a równocześnie bardzo trudne. Musiałem mieć dużo chęci, aby uczyć się wszystkiego od nowa. Niekiedy był na mnie poirytowany, twierdząc, że jestem niechlujny i że nigdy nie położę niczego na właściwym miejscu. Ale też nigdy nie powiedział mi, gdzie są te właściwe miejsca … Aby móc z nim wspólnie przebywać przez jakiś czas, trzeba było być bardzo uważnym, spostrzegawczym i niezmiernie ostrożnym. Poruszając się, nie mogłeś wydać najmniejszego dźwięku, nie wolno ci było pozostawić odcisków stóp na podłodze ani spowodować najlżejszego hałasu, kiedy przełykałeś wodę albo kiedy otwierałeś jakieś okno czy drzwi. Przez cały czas musiałeś przejawiać pełną i nieprzerwaną świadomość wszystkich twoich czynów — rozwieszania szat, przygotowywania posłania, wszystkiego. W przeciwnym razie wypędzał cię, nawet w środku pory deszczowej i nawet wówczas musiałeś to przyjąć spokojnie i być w pełni uważnym. Jeżeli chodzi o inne sprawy, takie jak medytacja siedząca lub medytowanie podczas chodzenia, to wyszkolił mnie w każdym aspekcie — ku mojemu pełnemu zadowoleniu. Ale i tak byłem w stanie za nim nadążać w najlepszym razie przez 60% całego czasu

Po ukończeniu drugiego treningu, Ajahn Mun wysłał Ajahna Lee w lasy północnej Tajlandii, by ten samodzielnie wędrował i doskonalił praktykę medytacji. Wędrówki te zaprowadziły Ajahna Lee także i w inne części kraju, do Birmy, Laosu a nawet Indii. Z wszystkich uczniów Ajahna Mun, to właśnie Ajahn Lee jako pierwszy przekazał nauki tajskiej tradycji leśnej ogółowi społeczeństwa Tajlandii, rozpowszechniając je zwłaszcza w centralnej części tego kraju.

W 1935 roku założył świątynię Wat Paa Khlawng Kung, na cmentarzu w pobliżu Chanthaburi na południowo-wschodnim wybrzeżu, a w 1955 roku kolejną — Wat Asokaram — w bagnistych okolicach ujścia rzeki Chao Phraya, na przedmieściach Bangkoku. Jego uczniowie — mnisi i ludzie świeccy, mężczyźni i kobiety — pochodzili z różnych warstw społecznych i wykonywali wszystkie możliwe zawody. W 1957 roku otrzymał tytuł Phra Suddhidhammaransĭ Gambhĭ ramedhācariya. Odszedł przedwcześnie w 1961 roku.

Aż do ostatnich lat życia regularnie odbywał praktyki odosobnienia w lesie.