Rozwijanie duchowej ścieżki

Na końcu duchowej ścieżki mamy bhāvanā, rozwój świętej drogi. Kiedy jest hojność (dana) i moralność (sila), wówczas duchowa praktyka ma podwaliny rozwoju. Bhāvanā - praktyka uważności, mądrego rozważania, otwierania się na życie i uczenia się z niego - jest stałym rozwojem w ciągu całego życia jako ludzkiej istoty. Nie jest to coś, co robicie tylko podczas medytacyjnych odosobnień. Bhāvanā jest sposobem, w jaki przeżywamy nasze żywoty - z uwagą, mądrością, przytomnością i otwartością. To spoglądanie na życie w bardzo jasny sposób w trakcie jego doświadczania, i bycie zdolnym do mądrego dostosowania się do zmieniających się warunków.

Jeżeli zamykamy się w naszym małym świecie egoizmu, to okaże się, że nie jesteśmy w stanie przystosować się do zmian. Czujemy się zagrożeni i przestraszeni wszystkim, co jest inne, albo tym, co przebiega w sposób, któremu nie potrafimy zaufać. Ale wraz z otwarciem serca i refleksją nad tym jak jest, możemy dostosować się do wszystkiego - na dobre czy na złe. Naszymi przewodnikami są nasza dobroć serca i szacunek dla samych siebie. One pozwalają nam właściwie dostosować się do wszystkiego, co dzieje się w naszym życiu.

W życiu codziennym często warunki niezbyt nas wspierają w duchowym rozwoju, więc musimy się nauczyć, jak je dla tego rozwoju wykorzystywać. Moglibyście być skłonni widzieć je jako przeszkody, które wchodzą w drogę i powstrzymują was, i czuć niechęć i niezadowolenie ze swojego codziennego życia. Jeżeli myślicie, że musicie mieć bardzo szczególne warunki do praktyki, wtedy będziecie widzieć zwyczajne codzienne życie - pracę w biurze, sprzątanie domu, opiekowanie się rodziną - jako wielkie obciążenie. Ogólnie, nie są to wspierające warunki dopóty, dopóki nie zmienicie swego podejścia tak, że możecie je zastosować w swoje praktyce. Musicie rozwinąć właściwe zrozumienie, właściwy pogląd, który pozwoli wam używanie codziennego życia w umiejętny sposób.

Pytanie: W jaki sposób dyscyplina monastyczna pielęgnuje rozwój duchowy?

Ajahn Sumedho: Dla mnichów i mniszek, dyscyplina monastyczna jest pojazdem, który zabiera do Nibbāny. Kiedy już jesteś w tym pojeździe, akceptujesz ograniczenia, a on zabiera cię tam dokąd zmierzasz, więc w nim pozostajesz. Czasami nie chcesz w nim pozostać - odczuwałem wielkie pragnienie, by zmienić pojazd - ale po prostu rezygnujesz i skutek jest taki, że twoje życie jest bardzo proste. Nie biegasz we wszystkich kierunkach. To jest bezpośrednie. To dlatego Buddha ustanowił dyscyplinę monastyczną; zdał sobie sprawę z tego, że jest to akt współczucia, który pozwala na tylko jedną rzecz - wyzwolenie.

Problem z życiem świeckim polega na tym, że przez cały czas występuje tendencja do wsiadania i wysiadania z pojazdów. Wybiera się pojazd, a potem ma się go dość. Po opuszczeniu tego pojazdu wsiada się do innego. W ten sposób nigdy nigdzie się nie dociera. W tym leży problem.

Musimy zdać sobie sprawę z tego, że nasze społeczeństwo jest bardzo pomieszane z jedynie niewielkim ukierunkowaniem; a jednak istnieje wielki potencjał rozwoju ludzkiego serca i umysłu. Zachodnie społeczeństwo skłania się ku zapewnianiu nieskończonych rozrywek, z jego technologicznymi zabawkami i małymi pobudzeniami, wabikami i atrakcjami na planie zmysłów. Te rzeczy rozpraszają was i utrzymują w ciągłym biegu od jednej rzeczy do drugiej.

Ale stopniowo, coraz więcej ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że po prostu nie chcą rozrywek - mają ich dość. Zdają sobie sprawę, że jest coś bardziej znaczącego w byciu człowiekiem niż tylko unoszenie się na fali wygodnego społeczeństwa.