POWRÓT DO SŁOWNIKA


Zwykle mówi się o nim jako o "devānam indo” – przywódcy (albo królu) dev.

Sakka.jpg

W Saṃyutta Nikāyi (S.i.229; DhA.i.264) znajdujemy listę imion, którymi bywa określany:

  • Maghavā – ponieważ w poprzednim wcieleniu był brahminem o imieniu Magha (zobacz: Magha; porównaj z Maghavant, sanskryckim określeniem Indry);
  • Jako że od czasu do czasu rozdawał podarunki, stąd określa się go mianem Purindada (hojny darczyńca w poprzednich żywotach bądź darczyńca miast) [porównaj z innym określeniem Indry - Purandara, „niszczyciel miast”];
  • Znany ze swej ogromnej szczodrości, nosi miano Sakki. W Wedach wielokrotnie pojawia się określenie Sakra, stosowane w odniesieniu do bogów (głównie Indry), a rozumiane jako „potrafiący, będący w stanie”; imię to nie występuje w erze przedbuddyjskiej;
  • Mówi się doń Vāsava, ponieważ ma w zwyczaju przekazywać innymi ich miejsca zamieszkania (āvasatham) [zob. także: Vāsava];
  • Jako że w jednej chwili potrafi myśleć o tysiącu rzeczy na raz, określany jest jako Sahassakkha (albo Sahassanetta);
  • W związku z tym, że poślubił Asurę imieniem Sujā, Vepacitti został jego teściem. Znane są opowieści ukazujące relację jaka panowała między Sakką a jego teściem, którzy raz się kłócą a raz żyją w zgodzie i harmonii (SA.i.265);
  • Skoro włada niebem Tāvatimsa, stąd też nosi przydomek Devānam Indo (zob.: Inda);
  • Czasem (np., D.ii.270; M.i.252) mówi się doń Kosiya;
  • Innym jeszcze razem – Yakkha, np. w M.i.252; por. S.i.206 (Sakkanāmako Yakkho); w (S.i.47) Māghadevaputta (Sakka) nazwany jest Vatrabhū, niewolnikiem Vrtry (SA.i.83);
  • W Jātakach pojawiają się dodatkowo jego określenia: Gandhabbarāja (J.vi.260) oraz Mahinda (J.v.397, 411).

Sakka urzęduje w niebie (devaloka) Tāvatimsa. Jego pałac to Vejayanta (jego powóz nosi tę samą nazwę). Chociaż króluje nad niebem, jego rządy nie stanowią monarchii absolutnej. Sakka przedstawiany jest raczej na podobieństwo władcy klanu Kosala. Devy mają w zwyczaju gromadzić się i naradzać w sali (sabhā) Sudhammā, a Sakka raczej radzi się z nimi niż wydaje im rozkazy. Na jednym z takich spotkań byli obecni Czterej Wielcy Królowie oraz ich poddani ze świata Cātummahārājika (zob. np. D.ii.207f., 220f). Można by rzec, że pośród mieszkańców Tāvatimsa Sakka jest primus inter pares, przewyższa on jednak pozostałych mieszkańców na dziesięć sposobów: długością życia, pięknem, szczęściem, uznaniem, mocą oraz natężeniem pięciu zmysłów: wzroku, słuchu, powonienia, smaku i dotyku (A.iv.242), które to cechy przypisywane są także władcom innych światów niebiańskich.

W Saṃyutta Nikāyi (S.i.228, 229, 231; por. Mil. 90; po więcej szczegółów zob. Magha), Buddha wykłada zasady postępowania, którymi Sakka kierował się będąc człowiekiem, a które to doprowadziły go do jego obecnej pozycji. W walkach przeciw asurom devy gromadzą się pod sztandarem i rozkazami Sakki (po szczegóły zwycięstwa Sakki nad asurami, zob. asura). Asury nazywają go Jara Sakka (J.i.202). W sztabie dowodzenia wymienia się oprócz niego także: Pajāpatiego, Varunę oraz Īsānę (S.i.219).

Sakka Saṃyutta [SN 11] stanowi jeden z najkrótszych rozdziałów Saṃyutta Nikāyi, składa się z dwudziestu pięciu krótkich sutt:

  • w dwóch pierwszych suttach Sakka wychwala energię (viriya);
  • w trzeciej potępia lęk, tchórzostwo, trwogę;
  • w czwartej pokazuje wyrozumiałość dla swoich wrogów1;
  • w piątej opowiada się za zwalczeniem gniewu przy pomocy cierpliwości;
  • w szóstej okazuje życzliwość wobec zwierząt;
  • w siódmej potępia oszustwo nawet wobec wroga;
  • w dziewiątej propaguje uprzejmość oraz okazywanie mędrcom szacunku;
  • w jedenastej przedstawione jest siedem zasad, zgodnie z którymi postępował (przez całe życie), a które to doprowadziły, że odrodził się w obecnej postaci;
  • lista siedmiu zasad powtarza się w suttach dwunastej oraz trzynastej, dodatkowo objaśnione są tu inne imiona, pod jakimi pojawia się Sakka;
  • w czternastej Sakka wyjaśnia, że pojawiające się w niebie nowe devy przewyższają blaskiem stare, czynią to, ponieważ wiodły życie zgodne z nauką Buddhy;
  • w piętnastej opisuje najpiękniejsze miejsce, tzn takie gdzie przebywają arahanci;
  • w szesnastej wychwala ofiarowywanie jałmużny (saṅdze)2;
  • w siedemnastej sutcie Sakka wychwala Buddhę, niemniej Sahampati zwraca mu uwagę na niewłaściwie dobrane atrybuty Buddhy;
  • w trzech kolejnych mowach [SN 11.18-20] Sakka powiada, że czczą go brahmini i wojownicy (khattiya), także mieszkańcy światów Cātummahārājika i Tāvatimsa, on sam zaś czci arahantów i innych szlachetnych (żyjących w zgodzie z nauką Buddhy) ludzi;
  • W Suttach SN 11.21-22, 24 Sakka opowiada się przeciw gniewowi a w SN 11.23 przeciw oszukaństwu.

Te i inne ustępy pokazują, że we wczesnym buddyzmie Sakka był uznawany za istotę o wzniosłym charakterze, dobroci i sprawiedliwości. Nie był jednak przy tym doskonały, ani zbyt bystry. Lista jego wad jest niemała:

  • pomimo sędziwego wieku3 podlega prawu śmierci i ponownych narodzin (A.i.144). Potwierdza to chociażby wzmianka o tym, że Sunetta trzydziestopięciokrotnie odradzał się jako Sakka (A.iv.105), co potwierdza sam Buddha (A.iv.89);
  • Sakka nie jest wolny od trzech zgubnych korzeni: pożądania, niechęci i niewiedzy4 ani też od niepokoju. Bywa lękliwy, z tendencją do paniki i ucieczki ][footnote]] W Jātakach wspomina się o tym, że Sakka lękał się surowych ascetów, którzy swoją czystością zagrażają jego pozycji na tronie (np. J.ii.394; także opowieści o: Visayha, Lomasakassapa, Kanha, Akitti, Mahā Kañcana and Isisinga). [[/footnote]].
Sakka w otoczeniu nimf

W Sakkapañha Sutcie powiedziane jest, że Sakka odwiedził Buddhę na górze Vediyagiri nieopodal wioski Ambasandā, zadając mu tam serię pytań. Wpierw jednak posłał do Buddhy Pañcasikhę by mu śpiewał i grał na swej vinā, czym miał zdobyć pozwolenie na przybycie Sakki z pytaniami. To Sakka przekazał w ręce Pañcasikhy lutnie należącą niegdyś do Māry – Beluvapanduvīnā (SNA.ii.394).

Buddha uznał, że Sakka od bardzo dawna prowadzi czyste życie, stąd też powinien pozwolić mu na przybycie i udzielić odpowiedzi. Dowiadujemy się z sutty (D.ii.270), że podobne sytuacje miały już miejsce w przeszłości. Sakka przybył już do Buddhy z pytaniami do Salalāgāry w Sāvatthi, zastał go jednak pogrążonego w medytacji wraz z czekającą nań Bhuñjatī, żoną Vessavany. Sakka odszedł wtedy prosząc Bhuñjatī, by złożyła hołd Buddzie w jego imieniu. W sutcie (D.ii.286) Sakka oznajmia, że stał się sotāpanną i dopracował się prawa do ostatecznego odrodzenia w świecie Akanitthā, skąd nastąpi jego całkowite odejście.

Komentarz mówi, że Sakka nieustannie obserwował Buddhę i był najbardziej gorliwym ze wszystkich dev w wypełnianiu swych obowiązków względem sāsany (DA.iii.697). Sakka przyznaje (D.ii.284), że odwiedza także innych brahminów i ascetów. Ci natomiast radowali się na jego widok, chwalili, że nie ma nic, czego mogliby go nauczyć, on ma im jednak wiele do przekazania. Niemniej wizyta u Buddhy w Vediyagiri miała inny cel. Sakka wiedział, że jego życie miało się ku końcowi, co przyprawiało go o trwogę. Zwrócił się więc do Buddhy z prośbą o pomoc. Z tekstów (DA.iii.732; por. DhA.iii.270) dowiadujemy się, że usiadłwszy posłuchać Buddhy, Sakka umarł i odrodził się jako nowy, młody Sakka. Wiedzieli o tym tylko on i Buddha. Komentarz dodaje (DA.iii.740), że Sakka stał się „uddhaṃ sota”, torując sobie „ścieżkę bez powrotu” (Anāgāmī). Będzie jeszcze żył jako avihā przez tysiąc eonów (kappa), jako atappa przez dwa tysiące, jako Sudassanā przez cztery tysiące, a żywota dokończy w świecie Akanittha, po spędzonych w świecie Brahmy trzydziestu jeden tysiącach eonów.

Relacje z innego spotkania, na którym Buddha udzielał mu odpowiedzi, znajdujemy w Cūḷataṇhāsaṅkhaya Sutcie. Pytania dotyczyły wykorzenienia pragnień. Sakka przyjął otrzymaną odpowiedź i odszedł. Moggallāna następnie odwiedził go i przepytał, chcąc się upewnić, czy Sakka należycie zrozumiał udzielone mu informacje. Sakka uchylił się od odpowiedzi, pokazując w zamian swój piękny pałac. Moggallāna nastraszył go wtedy, dając popis swych zdolności nadprzyrodzonych (iddhi). W trwodze Sakka powtórzył mu dosłownie, co usłyszał od Buddhy. Moggallāna odszedł zadowolony a Sakka powiedział swym służącym, że ten mnich jest „jego kompanem” we „wzniosłym życiu”, co miało oznaczać, że on sam jest sotāpanną, a więc kimś bliskim arahantom.

W Saṃyutcie (S.i.201) widzimy jak Sakka schodzi z niebios, by zapytać o Nibbānę. Innym razem (S.iv.269f.) słucha w niebie wykładu Moggallāny o codziennych obowiązkach świeckiego wyznawcy. Za namową Vessavany odwiedził Uttara Therę na górze Saṅkheyya, by wysłuchać jego kazania (A.iv.163f.). Zobacz także Sakka Sutta 2. i 3.

W tekstach z późniejszego okresu znajdujemy dużą porcje dodatkowych informacji nt. Sakki. Jego miasto rozpościerało się na tysiąc lig, ze złotymi ulicami długości sześćdziesięciu lig; jego pałac Vejayanta ma wysokość tysiąca lig; hala Sudhammā zajmuje obszar pięciuset lig; tron jego z żółtego marmuru ([Pandukambalasilāsana) szeroki jest na sześćdziesiąt lig; jego biała parasolka z pozłacanymi zakończeniami ma pięć lig w obwodzie; a sam Sakka otoczony jest niesamowitą grupą dwudziestu pięciu milionów nimf (J.v.386). Inne z charakterystycznych elementów jego nieba to drzewo Pāricchattaka, jezioro Nandā pokkharanī oraz Cittalatāvana (DA.iii.716; zob. także Tāvatimsa). On sam ma wysokość trzech gavuta (DhA.iii.269); jego głównym środkiem transportu jest wspaniały słoń Erāvana; do wojny jednak ruszył w rydwanie (ratha) Velayanta. Często wspomina się jego tron ([Pandukambalasilāsana), zbudowany z żółtych kamieni. Siedzisko to staje się on coraz gorętsze, kiedy życie Sakki dobiega końca, albo jego zasługi są na wyczerpaniu lub kiedy potężne istoty się modlą; albo też dzięki praktyce czystości ascetów, brahminów, lub innych istot o podobnym potencjale (J.iv.8); niemniej jednak gdy Buddha usiadł na nim, był w stanie schować go pod swoją szatą (DhA.iii.218).

Sakka słynął ze swej religijności i oddania względem Buddhy. Kiedy Bodhisatta wyrzucił w powietrze swe obcięte włosy, Sakka chwycił je i schował w Cūlāmani cetiya (J.i.65). Stał nieopodal drzewa Bodhi, dąc w trąbkę Vijayuttara saṅkha na widok nadjeżdzającego orszaku Māry, który miał na celu powstrzymać Buddhę przed osiągnięciem Oświecenia (J.i.72). Gdy Buddha przyjął zaproszenie na obiad od króla Bimbisāry, Sakka, pod przebraniem młodego człowieka, odprowadził go i jego mnichów do samego pałacu, śpiewając przy tym pieśni na jego cześć (Vin.i.38). Gdy Buddha przeprowadzał Yamaka pātihārīya pod drzewem Gandamba, to właśnie Sakka ustawił dla niego pawilon i nakazał bogom Wiatru i Słońca usunąć pawilony heretyków i sprowadzić na nich wielkie cierpienie (DhA.iii.206, 208). Po powrocie Buddhy do Saṅkassy (z Tāvatimsy, gdzie udał się po przeprowadzeniu Podwójnego Cudu”), Sakka stworzył trzy drabiny dla Buddhy i jego orszaku – złotą, srebną i z klejnotów (DhA.iii.225).

Sakka był w Vesāli, gdy Buddha przybył tam z pomocą, kiedy miasto nękały rozmaite plagi. Swoją obecnością wypędził złe duchy, przez co ułatwił Buddzie wykonanie jego zadania (DhA.iii.441). Gdy Buddha wraz z mnichami zapragneli odwiedzić Culla Subhaddā w odległym o sto lig Uggapura, Sakka z pomocą Vissakammy zaopatrzyli ich w zadaszenie kūṭāgāra, dzięki którym mogli podróżować w powietrzu (DhA.iii.470). Pewnego razu gdy staw w Jetavana był wyschnięty a Buddha zapragnął zażyć kąpieli, Sakka wywołał desz, dzięki czemu staw ponownie nabrał wody (J.i.330). Sakka jako Vajirapāni, chronił Buddhę przed tymi, którzy okazywali mu brak szacunku swymi pytaniami (zob. historię Ciñcā mānavikā , przed której zarzutami Sakka bronił Buddhę). Sakka traktował chronienie wyznawców Buddhy jako swój obowiązek, jak to widać na przykładzie pomocy udzielonej czworgu siedmioletnim nowicjuszom – Sankicca, Pandita, Sopāka i Revata - którzy musieli głodować z powodu brahmina i jego żony (DhA.iv.176f.).

W trakcie ostatniej choroby Buddhy, Sakka opiekował się nim, wykonując przy tym wszystkie niewdzięczne czynności, np. opróżnianie miski z ekskrementami (DhA.iv.269f). W ten sam sposób opiekował się też innymi szlachetnymi, np. Sāriputtą. Sakka czekał na Buddhę, gdy ten przebywał w Gayāsīsa z trzema braćmi, Tebhātikajatila (Vin.i.28f.); zob. także opowieść o Jambuce (DhA.ii.59). W Udānie (iii.7) znajdujemy historię o tym, jak Sakka przyjął postać biednego tkacza a Sujā jego żony, chcąc dać jałmużnę
Mahā Kassapie, który wyszedł z siedmiodniowej medytacji. Podstęp się udał, ku wielkiej radości Sakki (cp. DhA.i.424f). Także przy innych okazjach (np. w przypadku Mahāduggaty) Sakka pomagał biednym ludziom w czynieniu dobra, dostarczając im środków do dawania jałmużny dla Buddhy (DhA.ii.135ff.).

Był obecny także, kiedy Buddha odchodził, wypowiedział wtedy wersem prostą pieśń żałobną, bardzo różną od tych przypisywanych autorstwu Brahmie. (D.ii.157; o znaczeniu tego wersu zob. Dial.ii.176, n.1). Podczas podziału relikwii Buddhy przez Donę, Sakka ujrzał jak brahmin ukrył w swym turbanie prawy ząb Buddhy. Wiedząc, że Dona nie jest w stanie okazać należytego szacunku relikwiom, Sakka zabrał ząb i umieścił go w Cūlāmanicetiya (DA.ii.609). A gdy Ajātasattu wydawał polecenia odnośnie przynależnej jemu części relikwii, Sakka wydał rozkaz Vissakammie ustanowienia // vālasanghātayanta// w celu ich ochrony (DA.ii.613).

Sakka robił wszystko co w jego mocy, żeby pomóc wyznawcom Buddhy w osiągnięciu najwyższego celu. Było tak w przypadku Panditasāmanery, kiedy Sakka posłał Czterech Wielkich Królów by odgonili ptaki, devę księżycową by zasłoniła księżyc, a sam stanął na straży przy drzwiach do celi Pandity, żeby nikt mu nie przeszkadzał (DhA.ii.143; por. z historią Sukhi DhA.iii.96f.). Często gdy mnich osiągnął sukces, Sakka był przy nim, by wyrazić swoją radość i szacunek. Zob. m.in. historię Mahāphussy (SNA.i.55f.).
Sakka był gotowy nieść pomoc nie tylko mnichom czy mniszkom, lecz także ważnym świeckim wyznawcom, takim jak Jotika, dla którego wybudował wspaniały pałac, otaczając go wszelkimi możliwymi wygodami (DhA.iv. 207f). Pomagał zawsze dobrym w potrzebie, jak choćby Cakkhupāli, gdy ten oślepł (Sakka wziął go za rękę i zaprowadził do Sāvatthi (DhA.i.14f). W Jātakach znajdujemy jeszcze więcej przykładów, m.in.: Dhammaddhaja, Guttila, Kaccāni, Kinnarī Candā, Sambulā, Kusa, matka Mahājanaki, matka Candakumāry, Candā oraz Mahosadha.
Uwielbiał wystawiać na próbę człowiecze dobro, tak jak było to w przypadku Suppabuddhy, sprawdzając szczerość jego wiary (DhA.ii.34f.); zob. także historię kurtyzany w Kurudhamma Jātace (J.ii.380).

W Jātakach znajdujemy kilka historii o tym, jak pomaga szlachetnym ascetom dostarczając im odpowiednich miejsc do bytowania, etc. (np. Kuddāla pandita, Hatthipāla, Ayoghara, Jotipāla [Sarabhanga], Sutasoma, Dukūlaka, Pārikā oraz Vessantara). Czasami gdy dostrzegał, że asceci zaniedbują swoje obowiązki, wywoływał w nich trwogę (np. Jātaki: Vighāsa i Somadatta). W Aṅguttara Nikāyi (iii.370f ) pojawia się historią o tym, jak Sakka karze devę imieniem Supatittha, mieszkającą na drzewie bananowym, a której nie udało się utrzymać /rukkhadhammy.

Sakka jawi się jako strażnik moralności w świecie. Kiedy niegodziwość szerzy się pośród ludzi bądź królowie stają się nieprawi, Sakka pojawia się i straszy ich tak, żeby miast zła czynili dobro. Stoi po stronie dobrych i sprawiedliwych przeciwko niegodziwym, częstokroć pomagając tym pierwszym w realizacji ich celów. Za przykłąd mogą posłużyć Jātaki: Ambacora, Ayakūta, Udaya, Kaccāni, Kāma, Kāmanīta, Kumbha, Kelisīla, Kharaputta, Culladhanuggaha, Dhajavihetha, Bilārikosiya, Manīcora, Mahākanha, Vaka, Sarabhanga, Sarabhamiga oraz Sudhābhojana. Sakka opiekował się dobrymi ludźmi. Tych bardziej prominentnych zapraszał do nieba, wysyłając swojego woźnicę Mātali, by ich sprowadził. Okazywał im przy tym wszelkie honory (np. Guttila, Mandhātā, Sādhina i Nimi; inni, których odpowiedni wynagrodził – zob. np. Uraga Jātaka).

Niżsi rangą bogowie radzili się Sakki w swych trudnościach, tak jak uczyniła to deva mieszkająca nad bramą do domostwa Anāthapiṇḍiki, a która zniesmaczyła kupca radząc mu, by nie okazywał aż tak wielkiej chojności względem Buddhy i jego mnichów (J.i.229). Sakka radził także w sporach narosłych pomiędzy samymi devami (DA.iii.705). Kilkakrotnie pomagał Bodhisatcie w kształtowaniu jego Doskonałości (m.in. jako król Sivi, Temiya, Nimi oraz Vessantara, także w jego wcieleniu jako zając, w której to historii w Sasa Jātace Sakka narysował obraz zająca na księżycu upamiętniając ofiarę złożoną przez Bodhisattę).

Sakka niekiedy odpowiada na modliwy dobrych lecz niepłodnych kobiet, zsyłając im synów – np. Sumedhā, Sīlavatī, Candādevī. Wymienia się także inne dobrodziejstwa jakimi Sakka obdarował różne istoty. W Mahāsuka Jātace odwiedził papugę, która z lojalności nie opuściła drzewa nie wydającego już więcej owoców. Sakka nagrodził ją sprawiając, że drzewo jeszcze raz zaowocowało (J.iii.493). Sprowadził poczwórne dobrodziejstwo na Kaṇha – że będzie łagodny, wolny od złośliwości i nienawiści względem sąsiadów, wolny od zazdrości wobec sukcesów innych osób oraz pozbawiony pożądania względem sąsiadów (J.iv.10). Akitti został przezeń obłaskawiony kilkakrotnie – w tym, za ostatnim razem, gwarancją, że on – Sakka, już go nie odwiedzi! (J.iv.240f). Gdy Sivi oślepł, Sakka dał mu parę oczu, nie takich zwykłych, lecz oczu Prawdy, Absolutu i Doskonałości (saccapāramitā cakkhunī). Sakka przyznał, że nie jest w jego mocy przywracanie wzroku – to w samym Sivi leżała ta moc (J.iv.410f). Gdy Sīlavatī pragneła łaski, Sakka zabrał ją do nieba, gdzie spędziła siedem dni, potem zesłał jej dwóch synów – mądrego lecz brzydkiego oraz głupiego lecz pięknego. Obdarzył ją także trawą kusa, niebiańską szatą, drzewem sandałowym, kwiatem z drzewa Pāricchattaka oraz lutnią Kokanda. Wszystko to przeszło w posiadanie Kusy, a Sakka dał mu jeszcze klejnot Verocana (J.v.280f., 310). Dał Phusatī, matce Vessantary dziesięc skarbów (J.vi.481f), a samemu Vesantarze – osiem (J.vi.572).

W Sarabhaṅga Jātace (J.v.392) wspomina się o czterech córkach Sakki: - Āsā, Saddhā, Hirī oraz Sirī. Jego żona – Sujā – towarzyszyła mu w każdej podróży (np. J.iii.491), w tym do świata ludzi, ponieważ tego właśnie zapragnęła, gdy Sakka prosił ją o rękę (DhA.i.279). Vessavana był bardzo bliskim przyjacielem Sakki (MA.i.476f), a kiedy umarł, to właśnie do Sakki należał obowiązek znalezienia jego następcy (J.i.328). Matāli jest woźnicą i stałym towarzyszem Sakki. Vissakamma był jego „złotą rączką”. Sakka posiadał dwadzieścia pięć milionów służebnic oraz pięćset nimf ((kakutapādiniyo) o gołębich nogach, słynących ze swego piękna. To ich widok sprawił, że przyrodni brat BuddhyNanda – wyzbył się myśli o Janapadakalyānī Nandā (J.ii.93). Ulubioną bronią Sakki jest Janapadakalyānī a ulubionym bębnem Ālambara.

Głos Sakki był słodki niczym dźwięk złotych dzwonów (SA.i.273).

Do szczególnych obowiązków Sakki należy ochrona buddyjskiej wiary na Cejolnie. Spoczywając na łożu śmierci, Buddha zalecił mu opiekę nad Viyają i jego następcami. Sakka z kolei powierzył to zadanie bogu Uppalavanna (Mhv.vii.1ff). Sakka poinformował Mahindę o właściwym momencie na wizytę na Cejlonie (Mhv.xiii.15). Kiedy Devānampiyatissa pragnął relikwi, które mógłby złożyć w pagodzie Thūpārāma Thūpa, nowicjusz (sāmaṇera) Sumana odwiedził Sakkę i wziął od niego kość z prawego obojczyka Buddhy, którą ten przechowywał w Culāmani cetiyi (Mhv.xvii.9ff). A kiedy Dutthagāmanī potrzebował materiałów do budowy Mahā Thūpy, dostał je właśnie od Sakki (Mhv.xxviii.6ff). Przy okazji składania relikwi do Mahā Thūpy, Sakka nakazał Vissakammie udekorować cały Cejlon. Dostarczył także tron oraz złotą urnę na relikwię przyniesione przez Sonuttarę ze świata Nāgów. Uczestniczył też w ceremoni, grając na muszli (Mhv.xxxi.34, 75, 78).

Inne systemy światowe (cakkavāla) mają swoich własnych Sakków (aññehi Cakkavālehi Sakkā āgacchanti; J.i.203.), wspomina się nawet (J.i.204), że istnieje ich wiele tysięcy.

Z powyższych informacji wynika to, co zasugerował Rhys Davids (Dial.ii.297f), a mianowicie że Sakka i Indra stanowią twory niezależne. Żadna z osobowych charakterystyk Sakki nie przypomina tej Indry. Niektóre określenia obydwu tych bogów są identyczne, stanowią jednak zapożyczenia i są przy tym w odmienny sposób objaśniane. Idea popularnego boga, który pojawia się w barbarzyńskich czasach, kiedy walki między klanami torowały drogę do nowego państwa, wydaje się złagodzona i dopracowana na potrzeby bardziej łagodnej i cywilizowanej kultury. Stare nazwy nie przystoją nowym bogom, a z biegiem czasu Sakkę zaczęto uważać za niezależnego boga.


Poleć nas i podziel się tym artykułem z innymi: BlinkListblogmarksdel.icio.usdiggFarkfeedmelinksFurlLinkaGoGoNewsVineNetvouzRedditYahooMyWebFacebook


POWRÓT DO SŁOWNIKA


Słownik w języku angielskim

Chcąc wykorzystać część lub całość tego dzieła, należy używać licencji GFDL:

64px-Heckert_GNU_white.svg.png

Udziela się zgody na kopiowanie, dystrybucję lub/i modyfikację tego tekstu na warunkach licencji GNU Free Documentation License w wersji 1.2 lub nowszej, opublikowanej przez Free Software Foundation.

Można także użyć następującej licencji Creative Commons:

Uznaniem autorstwa może być przypis wskazujący na adres strony internetowej odwołujący się do tego dzieła.