Evaṃ me sutaṃ. Ekaṃ samayaṃ bhagavā sāvatthiyaṃ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme. Tatra kho bhagavā bhikkhū āmantesi – "bhikkhavo"ti.
"Bhadante"ti te bhikkhū bhagavato paccassosuṃ.

Tak słyszałem. Pewnego razu Błogosławiony w Savatthi przebywał, w gaju Jety, w ogrodzie Anathapindiki. Tamże Błogosławiony do mnichów zwrócił się: "Mnisi!"
"Czcigodny!", tamci mnisi Błogosławionemu przytaknęli.

Bhagavā etadavoca –
"Bhūtapubbaṃ, bhikkhave, aññatarā tāvatiṃsakāyikā devatā nandane vane accharāsaṅghaparivutā dibbehi pañcahi kāmaguṇehi samappitā samaṅgībhūtā paricāriyamānā, tāyaṃ velāyaṃ imaṃ gāthaṃ abhāsi –

"Na te sukhaṃ pajānanti, ye na passanti nandanaṃ,
Āvāsaṃ naradevānaṃ, tidasānaṃ yasassina"nti.

Błogosławiony powiedział to:
"W przeszłości, mnisi, pewne bóstwo z grupy bóstw Tavatimsa¹ w gaju Nandana², w otoczeniu wielu nimf, pięcioma niebiańskimi przyjemnościami zmysłowymi obdarzone, zaspokajając zmysły, w tym czasie ten wiersz powiedziało:

"Oni nie znają szczęścia, ci, którzy nie widzą Nandany,
Siedziby królów, (siedziby) trzydziestu wspaniałych."

"Evaṃ vutte, bhikkhave, aññatarā devatā taṃ devataṃ gāthāya paccabhāsi –

"Na tvaṃ bāle pajānāsi, yathā arahataṃ vaco,
Aniccā sabbasaṅkhārā, uppādavayadhammino,
Uppajjitvā nirujjhanti, tesaṃ vūpasamo sukho"ti.

"Gdy tak było powiedziane, mnisi, inne bóstwo do tego bóstwa wierszem powiedziało:

"Nie zrozumiałeś, ty głupcze, jaka jest arhatów mowa.
Nietrwałe są wszystkie kammiczne formacje, mają naturę pojawiania się i zaniku,
Narodziwszy się ulegają zniszczeniu, ich spokój jest szczęściem."