139. Evaṃ me sutaṃ – ekaṃ samayaṃ bhagavā uruvelāyaṃ viharati najjā nerañjarāya tīre ajapālanigrodhamūle paṭhamābhisambuddho. Tena kho pana samayena bhagavā rattandhakāratimisāyaṃ abbhokāse nisinno hoti, devo ca ekamekaṃ phusāyati. Atha kho māro pāpimā, bhagavato bhayaṃ chambhitattaṃ lomahaṃsaṃ uppādetukāmo, yena bhagavā tenupasaṅkami; upasaṅkamitvā bhagavato avidūre uccāvacā vaṇṇanibhā upadaṃseti, subhā ceva asubhā ca. Atha kho bhagavā ‘‘māro ayaṃ pāpimā’’ iti viditvā māraṃ pāpimantaṃ gāthāhi ajjhabhāsi –

Oto com usłyszał – pewnego razu Błogosławiony przebywał w Uruvelā, na brzegu rzeki Nerañjarā, u korzenia drzewa Ajapāla-nigrodha¹, i zaraz po osiągnięciu samo-przebudzenia. W owym czasie Błogosławiony siedział na otwartej przestrzeni, w trakcie najmroczniejszej pory ze wszystkich ciemności nocy, w trakcie gdy kropił niewielki deszcz. Wtedy to złowrogi Māra, chcąc wzbudzić w Błogosławionym bojaźń, ze strachu drżenie i włosów jeżenie, zbliżył się do Błogosławionego. Zbliżywszy się do Błogosławionego na bliską odległość, przybrał postać różnorakich niby-zjaw², zarówno pięknych jak i odrażających. Błogosławiony wiedząc że; „to jest złowrogi Māra” zwrócił się do złowrogiego Māry w wersach:

‘‘Saṃsaraṃ dīghamaddhānaṃ,
vaṇṇaṃ katvā subhāsubhaṃ;
Alaṃ te tena pāpima, nihato tvamasi antaka.

‘‘Ye ca kāyena vācāya, manasā ca susaṃvutā;
Na te māravasānugā,
na te mārassa baddhagū’’

Wystarczająco długoś wędrował po saṃsarze,
przejawiając się jako zjawa piękna i odrażająca.
Dość tego, złowrogi! Jesteś pokonany twórco końca!

Ci co czyn swój, słowo i umysł powściągnęli,
Pęta Māry z siebie zdjęli,
Nie są dłużej przez Króla Śmierci uwięzieni.

Atha kho māro pāpimā ‘‘jānāti maṃ bhagavā, jānāti maṃ sugato’’ti dukkhī dummano tatthevantaradhāyīti.

Wtedy to złowrogi Māra, myśląc „Błogosławiony mnie poznał, Spełniony poznał mnie!”, skrzywdzony i utrapiony, w jednej chwili rozpłynął się.