Evaṃ me sutaṃ – ekaṃ samayaṃ bhagavā sāvatthiyaṃ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme. Atha kho āḷavikā bhikkhunī pubbaṇhasamayaṃ nivāsetvā pattacīvaramādāya sāvatthiṃ piṇḍāya pāvisi. Sāvatthiyaṃ piṇḍāya caritvā pacchābhattaṃ piṇḍapātapaṭikkantā yena andhavanaṃ tenupasaṅkami vivekatthinī. Atha kho māro pāpimā āḷavikāya bhikkhuniyā bhayaṃ chambhitattaṃ lomahaṃsaṃ uppādetukāmo vivekamhā cāvetukāmo yena āḷavikā bhikkhunī tenupasaṅkami, upasaṅkamitvā āḷavikaṃ bhikkhuniṃ gāthāya ajjhabhāsi –

Tak słyszałem. Pewnego razu Błogosławiony w Savatthi przebywał, w gaju Jety, w ogrodzie Anathapindiki. Wtedy mniszka Alavika przed południem ubrawszy się, miskę i żółtą szatę wziąwszy, do Savatthi po jałmużnę poszła. Po Savatthi za jałmużną chodziła, po południu ze zbierania jałmużny wracając do gaju Andhavana przyszła, w odosobnieniu (tam) przebywając. Wtedy niegodziwiec Mara mniszkę Alavikę do strachu, konsternacji, przerażenia chcący doprowadzić, w odosobnieniu chcący (jej) przeszkodzić, do mniszki Alaviki zbliżył się, zbliżywszy się do mniszki Alaviki wierszem powiedział:

"Natthi nissaraṇaṃ loke, kiṃ vivekena kāhasi,
Bhuñjassu kāmaratiyo, māhu pacchānutāpinī"ti.

"Nie ma ucieczki ze świata, dlaczego (więc) robisz odosobnienie,
Doświadczaj przyjemności zmysłowych, obyś nie żałowała później."

Atha kho āḷavikāya bhikkhuniyā etadahosi – "ko nu khvāyaṃ manusso vā amanusso vā gāthaṃ bhāsatī"ti? Atha kho āḷavikāya bhikkhuniyā etadahosi – "māro kho ayaṃ pāpimā mama bhayaṃ chambhitattaṃ lomahaṃsaṃ uppādetukāmo vivekamhā cāvetukāmo gāthaṃ bhāsatī"ti. Atha kho āḷavikā bhikkhunī "māro ayaṃ pāpimā" iti viditvā māraṃ pāpimantaṃ gāthāhi paccabhāsi –

Wtedy u mniszki Alaviki ta myśl pojawiła się: "Kim jest ten, człowiek czy demon, który ten wiersz powiedział?" Wtedy u mniszki Alaviki ta myśl pojawiła się: "Mara, ten niegodziwiec, mnie do strachu, konsternacji, przerażenia chcący doprowadzić, w odosobnieniu chcący (mi) przeszkodzić, wiersz powiedział." Wtedy mniszka Alavika, "Mara, ten niegodziwiec", tak zrozumiawszy, do Mary niegodziwca wierszem odpowiedziała:

"Atthi nissaraṇaṃ loke, paññāya me suphussitaṃ,
Pamattabandhu pāpima, na tvaṃ jānāsi taṃ padaṃ.
Sattisūlūpamā kāmā, khandhāsaṃ adhikuṭṭanā,
Yaṃ tvaṃ kāmaratiṃ brūsi, arati mayha sā ahū"ti.

"Jest ucieczka ze świata, z mądrością moją blisko związana,
Nierozważny przyjacielu, niegodziwcze, ty nie znasz tego stanu.
Podobne do lasu włóczni są przyjemności zmysłowe, skupiska są jak pieniek kata,
To, co ty przyjemnością nazywasz, to nieprzyjemnością dla mnie stało się."

Atha kho māro pāpimā "jānāti maṃ āḷavikā bhikkhunī"ti dukkhī dummano tatthevantaradhāyīti.

Wtedy niegodziwiec Mara (pomyślał) - "zna mnie mniszka Alavika", nieszczęśliwy, zasmucony, tak więc stamtąd zniknął.