Sāvatthinidānaṃ. Atha kho vajirā bhikkhunī pubbaṇhasamayaṃ nivāsetvā pattacīvaramādāya sāvatthiṃ piṇḍāya pāvisi. Sāvatthiyaṃ piṇḍāya caritvā pacchābhattaṃ piṇḍapātapaṭikkantā yena andhavanaṃ tenupasaṅkami divāvihārāya. Andhavanaṃ ajjhogāhetvā aññatarasmiṃ rukkhamūle divāvihāraṃ nisīdi. Atha kho māro pāpimā vajirāya bhikkhuniyā bhayaṃ chambhitattaṃ lomahaṃsaṃ uppādetukāmo samādhimhā cāvetukāmo yena vajirā bhikkhunī tenupasaṅkami, upasaṅkamitvā vajiraṃ bhikkhuniṃ gāthāya ajjhabhāsi –

W Savatthi. Wtedy mniszka Vajira przed południem ubrawszy się, miskę i żółtą szatę wziąwszy, do Savatthi po jałmużnę poszła. Po Savatthi za jałmużną chodziła, po południu ze zbierania jałmużny wracając do gaju Andhavana przyszła na odpoczynek w czasie upału. Do gaju Andhavana wszedłszy pod pewnym drzewem dla odpoczynku w czasie upału usiadła. Wtedy niegodziwiec Mara mniszkę Vajirę do strachu, konsternacji, przerażenia chcący doprowadzić, w odosobnieniu chcący (jej) przeszkodzić, do mniszki Vajiry zbliżył się, zbliżywszy się do mniszki Vajiry wierszem powiedział:

"Kenāyaṃ pakato satto, kuvaṃ sattassa kārako,
Kuvaṃ satto samuppanno, kuvaṃ satto nirujjhatī"ti?

"Przez kogo stworzona jest ta istota, gdzie jest istoty stwórca,
Gdzie istota powstała, gdzie istota ulega zniszczeniu?"

Atha kho vajirāya bhikkhuniyā etadahosi – "ko nu khvāyaṃ manusso vā amanusso vā gāthaṃ bhāsatī"ti? Atha kho vajirāya bhikkhuniyā etadahosi – "māro kho ayaṃ pāpimā mama bhayaṃ chambhitattaṃ lomahaṃsaṃ uppādetukāmo samādhimhā cāvetukāmo gāthaṃ bhāsatī"ti. Atha kho vajirā bhikkhunī "māro ayaṃ pāpimā" iti viditvā, māraṃ pāpimantaṃ gāthāhi paccabhāsi –

Wtedy u mniszki Vajiry ta myśl pojawiła się: "Kim jest ten, człowiek czy demon, który ten wiersz powiedział?" Wtedy u mniszki Vajiry ta myśl pojawiła się: "Mara, ten niegodziwiec, mnie do strachu, konsternacji, przerażenia chcący doprowadzić, w odosobnieniu chcący (mi) przeszkodzić, wiersz powiedział." Wtedy mniszka Vajira, "Mara, ten niegodziwiec", tak zrozumiawszy, do Mary niegodziwca wierszem odpowiedziała:

"Kiṃ nu sattoti paccesi, māra diṭṭhigataṃ nu te,
Suddhasaṅkhārapuñjoyaṃ, nayidha sattupalabbhati.
Yathā hi aṅgasambhārā, hoti saddo ratho iti,
Evaṃ khandhesu santesu, hoti sattoti sammuti [sammati (syā. kaṃ.)].
Dukkhameva hi sambhoti, dukkhaṃ tiṭṭhati veti ca,
Nāññatra dukkhā sambhoti, nāññaṃ dukkhā nirujjhatī"ti.

"Dlaczego uważasz 'istota', Maro, błędny jest twój pogląd,
Po prostu jest to nagromadzenie formacji, w tym świecie istota nie jest znaleziona.
Jak złożenie razem części jest dźwiękiem 'rydwan' (określone),
Tak kiedy są skupiska, wtedy jest definicja 'istota' (użyta).
Cierpienie naprawdę powstaje, cierpienie trwa i zanika,
Gdzie cierpienie nie powstaje, tam cierpienie nie zanika."

Atha kho māro pāpimā "jānāti maṃ vajirā bhikkhunī"ti dukkhī dummano tatthevantaradhāyīti.

Wtedy niegodziwiec Mara (pomyślał) - "zna mnie mniszka Vajira", nieszczęśliwy, zasmucony, tak więc stamtąd zniknął.