Ekaṃ samayaṃ āyasmā ānando sāvatthiyaṃ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme. Atha kho āyasmā ānando pubbaṇhasamayaṃ nivāsetvā pattacīvaramādāya sāvatthiṃ piṇḍāya pāvisi āyasmatā vaṅgīsena pacchāsamaṇena. Tena kho pana samayena āyasmato vaṅgīsassa anabhirati uppannā hoti, rāgo cittaṃ anuddhaṃseti. Atha kho āyasmā vaṅgīso āyasmantaṃ ānandaṃ gāthāya ajjhabhāsi -

Pewnego razu czcigodny Ananda w Savatthi przebywał, w gaju Jety, w ogrodzie Anathapindiki. Wtedy czcigodny Ananda przed południem ubrawszy się, miskę i żółtą szatę wziąwszy po Savatthi za jałmużną chodził razem z czcigodnym Vangisą, (jego) towarzyszem. W tym czasie u czcigodnego Vangisy niezadowolenie pojawiło się, pożądanie (jego) umysł zanieczyściło. Wtedy czcigodny Vangisa do czcigodnego Anandy wierszem powiedział:

"Kāmarāgena ḍayhāmi, cittaṃ me pariḍayhati,
Sādhu nibbāpanaṃ brūhi, anukampāya gotamā"ti.

"Saññāya vipariyesā, cittaṃ te pariḍayhati,
Nimittaṃ parivajjehi, subhaṃ rāgūpasaṃhitaṃ.

Saṅkhāre parato passa, dukkhato mā ca attato,
Nibbāpehi mahārāgaṃ, mā ḍayhittho punappunaṃ.

Asubhāya cittaṃ bhāvehi, ekaggaṃ susamāhitaṃ,
Sati kāyagatā tyatthu, nibbidābahulo bha.

Animittañca bhāvehi, mānānusayamujjaha,
Tato mānābhisamayā, upasanto carissasī"ti.

"Zmysłową namiętnością płonę, mój umysł ogarnięty jest ogniem,
Dobrze o wygaszeniu (namiętności) powiedz, współczujący Gotamo."

(Ananda odpowiedział:)
"Gdy postrzeganie jest zniekształcone, umysł ogarnięty jest ogniem,
Unikaj przyczyn namiętności, temu co przyjemne towarzyszy pożądanie.

W uwarunkowanym coś innego ujrzyj, cierpienie i to, że nie ma jaźni,
Ugaś wielkie pożądanie, a nie będzie ogień płonął ponownie.

Przez to, co nieprzyjemne umysł rozwijaj, uspokojony, skoncentrowany,
Uważność skupiona na ciele niech będzie, bądź pełen niechęci (do spraw cielesnych).

Brak przyczyn także rozwijaj, skłonność do zarozumiałości zostaw za sobą,
Wówczas przezwyciężywszy dumę, uspokojony będziesz praktykował."