Ekaṃ samayaṃ bhagavā sāvatthiyaṃ viharati pubbārāme migāramātupāsāde mahatā bhikkhusaṅghena saddhiṃ pañcamattehi bhikkhusatehi sabbeheva arahantehi. Tena kho pana samayena bhagavā tadahuposathe pannarase pavāraṇāya bhikkhusaṅghaparivuto abbhokāse nisinno hoti. Atha kho bhagavā tuṇhībhūtaṃ bhikkhusaṅghaṃ anuviloketvā bhikkhū āmantesi – "handa dāni, bhikkhave, pavāremi vo. Na ca me kiñci garahatha kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā"ti.

Pewnego razu Błogosławiony w Savatthi przebywał, we Wschodnim Parku, w Pałacu Migaramaty z dużym zgromadzeniem mnichów, liczącym pięć setek mnichów, z których każdy był arahatem. W tym czasie Błogosławiony w dniu postu piętnastego dnia miesiąca, podczas ceremonii zakończenia pory deszczowej, zgromadzeniem mnichów otoczony, w niezadaszonym miejscu siedział. Wtedy Błogosławiony w milczeniu na zgromadzenie mnichów popatrzywszy, do mnichów zwrócił się: "Teraz, mnisi, zachęcam was. Czy nie ma jakiegoś występku dotyczącego ciała lub mowy, o który mnie obwiniacie?"

Evaṃ vutte, āyasmā sāriputto uṭṭhāyāsanā ekaṃsaṃ uttarāsaṅgaṃ karitvā yena bhagavā tenañjaliṃ paṇāmetvā bhagavantaṃ etadavoca – "na kho mayaṃ, bhante, bhagavato kiñci garahāma kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā. Bhagavā hi, bhante, anuppannassa maggassa uppādetā, asañjātassa maggassa sañjanetā, anakkhātassa maggassa akkhātā, maggaññū maggavidū maggakovido. Maggānugā ca, bhante, etarahi sāvakā viharanti pacchā samannāgatā, ahañca kho, bhante, bhagavantaṃ pavāremi. Na ca me bhagavā kiñci garahati kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā"ti.

Kiedy tak było powiedziane, czcigodny Sariputta podniósłszy się z siedzenia, na ramię górną część szaty zarzuciwszy, przed Błogosławionym złożone ręce podniósłszy, do Błogosławionego powiedział to: "Nie ma, Panie, żadnego występku dotyczącego ciała lub mowy, o który my Błogosławionego obwiniamy. Błogosławiony naprawdę, Panie, jest niepowstałej (wcześniej) ścieżki twórcą, jest niewytyczonej (wcześniej) ścieżki budowniczym, jest niewskazanej (wcześniej) ścieżki głosicielem, jest znającym ścieżkę, jest odkrywającym ścieżkę, jest mistrzem ścieżki. Zatem podążając ścieżką, Panie, uczniowie teraz żyją, będą posiadającymi (ścieżkę) potem. Teraz ja, Panie, Błogosławionego zachęcam. Czy nie ma jakiegoś występku dotyczącego ciała lub mowy, o który mnie Błogosławiony obwinia?"

"Na khvāhaṃ te, sāriputta, kiñci garahāmi kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā. Paṇḍito tvaṃ, sāriputta, mahāpañño tvaṃ, sāriputta, puthupañño tvaṃ, sāriputta, hāsapañño tvaṃ, sāriputta, javanapañño tvaṃ, sāriputta, tikkhapañño tvaṃ, sāriputta, nibbedhikapañño tvaṃ, sāriputta. Seyyathāpi, sāriputta, rañño cakkavattissa jeṭṭhaputto pitarā pavattitaṃ cakkaṃ sammadeva anuppavatteti, evameva kho tvaṃ, sāriputta, mayā anuttaraṃ dhammacakkaṃ pavattitaṃ sammadeva anuppavattesī"ti.

"Naprawdę ja ciebie, Sariputto, o żaden występek dotyczący ciała lub mowy nie obwiniam. Jesteś mędrcem, Sariputto, posiadasz wielką mądrość, Sariputto, szeroką mądrość, Sariputto, szczęśliwą mądrość, Sariputto, szybką mądrość, Sariputto, ostrą mądrość, Sariputto, przenikającą mądrość, Sariputto. Podobnie jak, Sariputto, najstarszy syn króla, władcy świata, przez ojca wprawione w ruch koło prawidłowo w ruchu utrzymuje, właśnie tak ty, Sariputto, mojej niezrównanej Dhammy koło prawidłowo w ruchu utrzymujesz."

"No ce kira me, bhante, bhagavā kiñci garahati kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā. Imesaṃ pana, bhante, bhagavā pañcannaṃ bhikkhusatānaṃ na kiñci garahati kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā"ti?
"Imesampi khvāhaṃ, sāriputta, pañcannaṃ bhikkhusatānaṃ na kiñci garahāmi kāyikaṃ vā vācasikaṃ vā. Imesañhi, sāriputta, pañcannaṃ bhikkhusatānaṃ saṭṭhi bhikkhū tevijjā, saṭṭhi bhikkhū chaḷabhiññā, saṭṭhi bhikkhū ubhatobhāgavimuttā, atha itare paññāvimuttā"ti.

"Jeśli naprawdę mnie, Panie, Błogosławiony o żaden występek dotyczący ciała lub mowy nie obwinia, czy tych, Panie, pięciu setek mnichów Błogosławiony o jakiś występek dotyczący ciała lub mowy nie obwinia?"
"Także tych, Sariputto, pięciu setek mnichów o żaden występek dotyczący ciała lub mowy nie obwiniam. Naprawdę wśród tych, Sariputto, pięciu setek mnichów mających trzy rodzaje nadludzkiej wiedzy, jest sześćdziesięciu mnichów mających sześć rodzajów nadludzkiej wiedzy, sześćdziesięciu mnichów, którzy osiągnęli dwa rodzaje wyzwolenia¹, a pozostali osiągnęli wyzwolenie przez mądrość."

Atha kho āyasmā vaṅgīso uṭṭhāyāsanā ekaṃsaṃ uttarāsaṅgaṃ karitvā yena bhagavā tenañjaliṃ paṇāmetvā bhagavantaṃ etadavoca – "paṭibhāti maṃ bhagavā, paṭibhāti maṃ sugatā"ti.
"Paṭibhātu taṃ, vaṅgīsā"ti bhagavā avoca. Atha kho āyasmā vaṅgīso bhagavantaṃ sammukhā sāruppāhi gāthāhi abhitthavi –

"Ajja pannarase visuddhiyā, bhikkhū pañcasatā samāgatā,
Saṃyojanabandhanacchidā, anīghā khīṇapunabbhavā isī.

Cakkavattī yathā rājā, amaccaparivārito,
Samantā anupariyeti, sāgarantaṃ mahiṃ imaṃ.

Evaṃ vijitasaṅgāmaṃ, satthavāhaṃ anuttaraṃ,
Sāvakā payirupāsanti, tevijjā maccuhāyino.

Sabbe bhagavato puttā, palāpettha na vijjati,
Taṇhāsallassa hantāraṃ, vande ādiccabandhuna"nti.

Wtedy czcigodny Vangisa podniósłszy się z siedzenia, na ramię górną część szaty zarzuciwszy, przed Błogosławionym złożone ręce podniósłszy, do Błogosławionego powiedział to: "Jest to jasne dla mnie, Błogosławiony, jest to jasne dla mnie, Sugato."
"Wyjaśnij to Vangiso", Błogosławiony powiedział. Wtedy czcigodny Vangisa twarzą w twarz Błogosławionego odpowiednimi wierszami pochwalił:

"Dzisiaj, piętnastego dnia miesiąca, pięciuset mnichów zgromadziło się dla oczyszczenia,
Kajdany i więzy zniszczyli, mędrcy wolni od zmartwień, którzy wyczerpali powtórne narodziny.

Jak królowi, władcy świata, ministrami (swoimi) otoczonemu,
Który idzie dookoła (ziemi), oceanem wielkim (otoczonej),

Tak zwycięskiemu, niezrównanemu przywódcy karawany,
Uczniowie hołd oddają, mający trzy rodzaje nadludzkiej wiedzy, zwycięzcy śmierci.

Wszyscy są synami Błogosławionego, nie ma (wśród nich) mówiącego bez sensu,
Kolec pragnienia został złamany, oddaję cześć Kuzynowi Słońca²."