Ekaṃ samayaṃ bhagavā sāvatthiyaṃ viharati jetavane anāthapiṇḍikassa ārāme mahatā bhikkhusaṅghena saddhiṃ aḍḍhatelasehi bhikkhusatehi. Tena kho pana samayena bhagavā bhikkhū nibbānapaṭisaṃyuttāya dhammiyā kathāya sandasseti samādapeti samuttejeti sampahaṃseti. Te ca bhikkhū aṭṭhiṃ katvā manasi katvā sabbacetasā samannāharitvā ohitasotā dhammaṃ suṇanti. Atha kho āyasmato vaṅgīsassa etadahosi – "ayaṃ kho bhagavā bhikkhū nibbānapaṭisaṃyuttāya dhammiyā kathāya sandasseti samādapeti samuttejeti sampahaṃseti. Te ca bhikkhū aṭṭhiṃ katvā manasi katvā sabbacetasā samannāharitvā ohitasotā dhammaṃ suṇanti. Yaṃnūnāhaṃ bhagavantaṃ sammukhā sāruppāhi gāthāhi abhitthaveyya"nti.

Pewnego razu Błogosławiony w Savatthi przebywał, w gaju Jety, w ogrodzie Anathapindiki, z wielkim zgromadzeniem mnichów, (liczącym) dwanaście i pół setki mnichów. W tym czasie Błogosławiony dotyczącą nibbany rozmową o Dhammie mnichów pouczał, inspirował, zachęcał, zadowalał. A ci mnisi okazując zainteresowanie, skupiając uwagę, całkowicie umysł koncentrując, uszu nakłaniając, Dhammy słuchali. Wtedy u czcigodnego Vangisy taka myśl pojawiła się: "Ten Błogosławiony dotyczącą nibbany rozmową o Dhammie mnichów poucza, inspiruje, zachęca, zadowala. A ci mnisi okazując zainteresowanie, skupiając uwagę, całkowicie umysł koncentrując, uszu nakłaniając, Dhammy słuchają. A co, jeśli ja Błogosławionego twarzą w twarz odpowiednimi wierszami pochwaliłbym?"

Atha kho āyasmā vaṅgīso uṭṭhāyāsanā ekaṃsaṃ uttarāsaṅgaṃ karitvā yena bhagavā tenañjaliṃ paṇāmetvā bhagavantaṃ etadavoca – "paṭibhāti maṃ bhagavā, paṭibhāti maṃ sugatā"ti.
"Paṭibhātu taṃ, vaṅgīsā"ti bhagavā avoca. Atha kho āyasmā vaṅgīso bhagavantaṃ sammukhā sāruppāhi gāthāhi abhitthavi –

"Parosahassaṃ bhikkhūnaṃ, sugataṃ payirupāsati,
Desentaṃ virajaṃ dhammaṃ, nibbānaṃ akutobhayaṃ.

Suṇanti dhammaṃ vimalaṃ, sammāsambuddhadesitaṃ,
Sobhati vata sambuddho, bhikkhusaṅghapurakkhato.

Nāganāmosi bhagavā, isīnaṃ isisattamo,
Mahāmeghova hutvāna, sāvake abhivassati.

Divāvihārā nikkhamma, satthudassanakamyatā,
Sāvako te mahāvīra, pāde vandati vaṅgīso"ti.

Wtedy czcigodny Vangisa podniósłszy się z siedzenia, na ramię górną część szaty zarzuciwszy, przed Błogosławionym złożone ręce podniósłszy, do Błogosławionego powiedział to: "Jest to jasne dla mnie, Błogosławiony, jest to jasne dla mnie, Sugato."
"Wyjaśnij to Vangiso", Błogosławiony powiedział. Wtedy czcigodny Vangisa twarzą w twarz Błogosławionego odpowiednimi wierszami pochwalił:

"Więcej niż tysiąc mnichów oddaje cześć Sugacie,
Który wykłada bezbłędną Dhammę, wolną od strachu nibbanę,

Słuchają czystej Dhammy, wykładanej przez w pełni Przebudzonego,
Naprawdę błyszczy Przebudzony i szanowne zgromadzenie mnichów.

Nazywany nagą¹ Błogosławiony, wśród mędrców mędrzec najdoskonalszy,
Jakby wielkim deszczem będąc, na uczniów (swoich) pada.

Podczas dnia z klasztoru wyszedłszy, pragnąc ujrzeć Nauczyciela,
Uczeń Vangisa, wielki bohaterze, kłania się u twoich stóp."

"Kiṃ nu te, vaṅgīsa, imā gāthāyo pubbe parivitakkitā, udāhu ṭhānasova taṃ paṭibhantī"ti?
"Na kho me, bhante, imā gāthāyo pubbe parivitakkitā, atha kho ṭhānasova maṃ paṭibhantī"ti.
"Tena hi taṃ, vaṅgīsa, bhiyyosomattāya pubbe aparivitakkitā gāthāyo paṭibhantū"ti.
"Evaṃ, bhante"ti kho āyasmā vaṅgīso bhagavato paṭissutvā bhiyyosomattāya bhagavantaṃ pubbe aparivitakkitāhi gāthāhi abhitthavi –

"Ummaggapathaṃ mārassa abhibhuyya, carati pabhijja khilāni,
Taṃ passatha bandhapamuñcakaraṃ, asitaṃ bhāgaso pavibhajaṃ.

Oghassa nittharaṇatthaṃ, anekavihitaṃ maggaṃ akkhāsi,
Tasmiñce amate akkhāte, dhammaddasā ṭhitā asaṃhīrā.

Pajjotakaro ativijjha, sabbaṭṭhitīnaṃ atikkamamaddasa,
Ñatvā ca sacchikatvā ca, aggaṃ so desayi dasaddhānaṃ.

Evaṃ sudesite dhamme, ko pamādo vijānataṃ dhammaṃ,
Tasmā hi tassa bhagavato sāsane, appamatto sadā namassamanusikkhe"ti.

"Czy te twoje, Vangiso, wiersze wcześniej były wymyślone, czy spontanicznie pojawiły się u ciebie w umyśle?"
"Te moje, Panie, wiersze nie były wcześniej wymyślone, teraz spontanicznie pojawiły się u mnie w umyśle."
"A więc u ciebie, Vangiso, wcześniej niewymyślone wiersze niech w większej ilości pojawią się w umyśle."
"Tak, Panie", czcigodny Vangisa Błogosławionemu przytaknąwszy, wcześniej niewymyślonymi wierszami w większej ilości Błogosławionego pochwalił:

"Przebiegłą ścieżkę Mary pokonując, dokonuje zniszczenia skaz umysłu,
Na niego popatrzcie, uwolnionego z więzów, wolnego od podziału na części.

Dla przezwyciężenia powodzi² innego rodzaju ścieżkę przedstawił,
W przedstawionym stanie nieśmiertelności widzący Dhammę są umocnieni, są nieporuszeni.

Przynoszący światło (Dhammy), ujrzał wyjście poza wszelkie stany istnienia,
Poznawszy to i zrealizowawszy, przedstawił dziesięć najwyższych skarbów.

W tak dobrze wygłoszonej Dhammie, czy ktoś nieuważny zrozumiałby Dhammę?
Dlatego dzięki nauczaniu Błogosławionego, uważnym (należy być) zawsze w oddawaniu czci i praktyce."