Ekaṃ samayaṃ bhagavā campāyaṃ viharati gaggarāya pokkharaṇiyā tīre mahatā bhikkhusaṅghena saddhiṃ pañcamattehi bhikkhusatehi sattahi ca upāsakasatehi sattahi ca upāsikāsatehi anekehi ca devatāsahassehi. Tyāssudaṃ bhagavā atirocati vaṇṇena ceva yasasā ca. Atha kho āyasmato vaṅgīsassa etadahosi – "ayaṃ kho bhagavā campāyaṃ viharati gaggarāya pokkharaṇiyā tīre mahatā bhikkhusaṅghena saddhiṃ pañcamattehi bhikkhusatehi sattahi ca upāsakasatehi sattahi ca upāsikāsatehi anekehi ca devatāsahassehi. Tyāssudaṃ bhagavā atirocati vaṇṇena ceva yasasā ca. Yaṃnūnāhaṃ bhagavantaṃ sammukhā sāruppāya gāthāya abhitthaveyya"nti.

Pewnego razu Błogosławiony w mieście Campa przebywał, na brzegu stawu Gaggara, z wielkim zgromadzeniem mnichów, (liczącym) pięć setek mnichów, z siedmioma setkami świeckich wyznawców, z siedmioma setkami świeckich wyznawczyń i z wieloma tysiącami bóstw. Błogosławiony przyćmił ich (wszystkich) pięknością i sławą. Wtedy u czcigodnego Vangisy taka myśl pojawiła się: "Ten Błogosławiony w mieście Campa przebywa, na brzegu stawu Gaggara, z wielkim zgromadzeniem mnichów, (liczącym) pięć setek mnichów, z siedmioma setkami świeckich wyznawców, z siedmioma setkami świeckich wyznawczyń i z wieloma tysiącami bóstw. Błogosławiony przyćmił ich (wszystkich) pięknością i sławą. A co, jeśli ja Błogosławionego twarzą w twarz odpowiednimi wierszami pochwaliłbym?"

Atha kho āyasmā vaṅgīso uṭṭhāyāsanā ekaṃsaṃ uttarāsaṅgaṃ karitvā yena bhagavā tenañjaliṃ paṇāmetvā bhagavantaṃ etadavoca – "paṭibhāti maṃ, bhagavā, paṭibhāti maṃ, sugatā"ti.
"Paṭibhātu taṃ, vaṅgīsā"ti bhagavā avoca. Atha kho āyasmā vaṅgīso bhagavantaṃ sammukhā sāruppāya gāthāya abhitthavi –

"Cando yathā vigatavalāhake nabhe,
Virocati vigatamalova bhāṇumā,
Evampi aṅgīrasa tvaṃ mahāmuni,
Atirocasi yasasā sabbaloka"nti.

Wtedy czcigodny Vangisa podniósłszy się z siedzenia, na ramię górną część szaty zarzuciwszy, przed Błogosławionym złożone ręce podniósłszy, do Błogosławionego powiedział to: "Jest to jasne dla mnie, Błogosławiony, jest to jasne dla mnie, Sugato."
"Wyjaśnij to Vangiso", Błogosławiony powiedział. Wtedy czcigodny Vangisa twarzą w twarz Błogosławionego odpowiednim wierszem pochwalił:

"Jak księżyc na bezchmurnym niebie
Świeci, jak bez plam słońce,
Tak Angirasie¹ ty jesteś wielkim mędrcem,
Przyćmiewasz sławą cały świat."