SN.22.059

Anattalakkhaṇa Sutta

Mowa o cechach braku istoty

Tłumaczenie na podstawie oryginalnego tekstu w Pāḷi - Piotr Jagodziński

alternatywne tłumaczenie: Agrios | Gabryszewski | Czypicki

Ekaṃ samayaṃ bhagavā bārāṇasiyaṃ viharati isipatane migadāye. Tatra kho bhagavā pañcavaggiye bhikkhū āmantesi:

"Bhikkhavo"ti.

"Bhadante"ti te bhikkhū bhagavato paccassosuṃ.

Bhagavā etadavoca:

Pewnego razu Błogosławiony przebywał niedaleko miasta Bārāṇasi w Isipatana, w Parku Jeleni. Tam Błogosławiony zwrócił się do mnichów:

„Mnisi”.

„Bhadante”, mnisi ci posłyszeli Błogosławionego.

Oto co Błogosławiony powiedział:

"Rūpaṃ, bhikkhave, anattā. Rūpañca hidaṃ, bhikkhave, attā abhavissa, nayidaṃ rūpaṃ ābādhāya saṃvatteyya, labbhetha ca rūpe - 'Evaṃ me rūpaṃ hotu, evaṃ me rūpaṃ mā ahosī'ti. Yasmā ca kho, bhikkhave, rūpaṃ anattā, tasmā rūpaṃ ābādhāya saṃvattati, na ca labbhati rūpe – 'evaṃ me rūpaṃ hotu, evaṃ me rūpaṃ mā ahosī'"ti.

„W ciele, mnisi, brak jest istoty. Doprawdy, mnisi, gdyby ciało było istotą [prawdziwym „ja”], nie prowadziłoby ono do udręki, i można byłoby [powiedzieć] o nim: »Niech me ciało takie będzie, niech me ciało takie nie będzie«. Ponieważ jednak, mnisi, w ciele brak jest istoty, dlatego prowadzi ono do udręki, i nie można [powiedzieć] o nim: »Niech me ciało takie będzie, niech me ciało takie nie będzie«”.

"Vedanā anattā. Vedanā ca hidaṃ, bhikkhave, attā abhavissa, nayidaṃ vedanā ābādhāya saṃvatteyya, labbhetha ca vedanāya – 'evaṃ me vedanā hotu, evaṃ me vedanā mā ahosī'ti. Yasmā ca kho, bhikkhave, vedanā anattā, tasmā vedanā ābādhāya saṃvattati, na ca labbhati vedanāya – 'evaṃ me vedanā hotu, evaṃ me vedanā mā ahosī'"ti.

„W odczuciu brak jest istoty. Doprawdy, mnisi, gdyby odczucie było istotą [prawdziwym „ja”], nie prowadziłoby ono do udręki, i można byłoby [powiedzieć] o nim: »Niech me odczucie takie będzie, niech me odczucie takie nie będzie«. Ponieważ jednak, mnisi, w odczuciu brak jest istoty, dlatego prowadzi ono do udręki, i nie można [powiedzieć] o nim: »Niech me odczucie takie będzie, niech me odczucie takie nie będzie«”.

"Saññā anattā …pe… saṅkhārā anattā. Saṅkhārā ca hidaṃ, bhikkhave, attā abhavissaṃsu, nayidaṃ saṅkhārā ābādhāya saṃvatteyyuṃ, labbhetha ca saṅkhāresu – 'evaṃ me saṅkhārā hontu, evaṃ me saṅkhārā mā ahesu'nti. Yasmā ca kho, bhikkhave, saṅkhārā anattā, tasmā saṅkhārā ābādhāya saṃvattanti, na ca labbhati saṅkhāresu – ‘evaṃ me saṅkhārā hontu, evaṃ me saṅkhārā mā ahesu'"nti.

„W rozpoznaniu brak jest istoty …pe… W wytworzeniu [umysłowym] brak jest istoty. Doprawdy, mnisi, gdyby wytworzenie [umysłowe] było istotą [prawdziwym „ja”], nie prowadziłoby ono do udręki, i można byłoby [powiedzieć] o nim: »Niech me wytworzenie [umysłowe] takie będzie, niech me wytworzenie [umysłowe] takie nie będzie«. Ponieważ jednak, mnisi, w wytworzeniu [umysłowym] brak jest istoty, dlatego prowadzi ono do udręki, i nie można [powiedzieć] o nim: »Niech me wytworzenie [umysłowe] takie będzie, niech me wytworzenie [umysłowe] takie nie będzie«”.

"Viññāṇaṃ anattā. Viññāṇañca hidaṃ, bhikkhave, attā abhavissa, nayidaṃ viññāṇaṃ ābādhāya saṃvatteyya, labbhetha ca viññāṇe – 'evaṃ me viññāṇaṃ hotu, evaṃ me viññāṇaṃ mā ahosī'ti. Yasmā ca kho, bhikkhave, viññāṇaṃ anattā, tasmā viññāṇaṃ ābādhāya saṃvattati, na ca labbhati viññāṇe – 'evaṃ me viññāṇaṃ hotu, evaṃ me viññāṇaṃ mā ahosī'"ti.

„W świadomości brak jest istoty. Doprawdy, mnisi, gdyby świadomość była istotą [prawdziwym „ja”], nie prowadziłaby ona do udręki, i można byłoby [powiedzieć] o niej: »Niech ma świadomość taka będzie, niech ma świadomość taka nie będzie«. Ponieważ jednak, mnisi, w świadomości brak jest istoty, dlatego prowadzi ona do udręki, i nie można [powiedzieć] o niej: »niech ma świadomość taka będzie, niech ma świadomość taka nie będzie«”.

"Taṃ kiṃ maññatha, bhikkhave, rūpaṃ niccaṃ vā aniccaṃ vā"ti?
"Aniccaṃ, bhante".
"Yaṃ panāniccaṃ dukkhaṃ vā taṃ sukhaṃ vā"ti?
"Dukkhaṃ, bhante".
"Yaṃ panāniccaṃ dukkhaṃ vipariṇāmadhammaṃ, kallaṃ nu taṃ samanupassituṃ – 'Etaṃ mama, esohamasmi, eso me attā'"ti?
"No hetaṃ, bhante".
"Vedanā … saññā … saṅkhārā … viññāṇaṃ niccaṃ vā aniccaṃ vā"ti? "Aniccaṃ, bhante".
"Yaṃ panāniccaṃ dukkhaṃ vā taṃ sukhaṃ vā"ti?
"Dukkhaṃ, bhante".
"Yaṃ panāniccaṃ dukkhaṃ vipariṇāmadhammaṃ, kallaṃ nu taṃ samanupassituṃ – 'etaṃ mama, esohamasmi, eso me attā'"ti?
"No hetaṃ, bhante".

„Jak myślicie, mnisi, czy ciało jest trwałe czy nietrwałe?”.
„Nietrwałe, Bhante”.
„A to, co jest nietrwałe, czy jest krzywdzące czy zadowalające?”.
„Krzywdzące, Bhante”.
„A to, co jest nietrwałe, krzywdzące, o zmiennej naturze, czy trafnie jest postrzegać w ten sposób: »To jest moje, tym jestem, to jest moje ‘ja’?«”.
„Z pewnością nie, Bhante”.
„Czy odczucie… Czy rozpoznanie… Czy wytworzenie [umysłowe]… Czy świadomość jest trwała czy nietrwała?”.
„Nietrwała, Bhante”.
„A to, co jest nietrwałe, jest krzywdzące czy zadowalające?”.
„Krzywdzące, Bhante”.
„A to, co jest nietrwałe, krzywdzące, o zmiennej naturze, czy trafnie jest postrzegać w ten sposób: »To jest moje, tym jestem, to jest moje ‘ja’?«”.
„Z pewnością nie, Bhante”.

"Tasmātiha, bhikkhave, yaṃ kiñci rūpaṃ atītānāgatapaccuppannaṃ ajjhattaṃ vā bahiddhā vā oḷārikaṃ vā sukhumaṃ vā hīnaṃ vā paṇītaṃ vā yaṃ dūre santike vā, sabbaṃ rūpaṃ – ‘netaṃ mama, nesohamasmi, na meso attā’ti evametaṃ yathābhūtaṃ sammappaññāya daṭṭhabbaṃ.

Yā kāci vedanā atītānāgatapaccuppannā ajjhattā vā bahiddhā vā …pe… yā dūre santike vā, sabbā vedanā – 'netaṃ mama, nesohamasmi, na meso attā'ti evametaṃ yathābhūtaṃ sammappaññāya daṭṭhabbaṃ.

„Dlatego też, mnisi, jakiekolwiek ciało, przeszłe, przyszłe czy obecne, wewnętrzne czy zewnętrzne, materialne czy subtelne, małe czy wspaniałe, które jest daleko lub blisko, każde ciało: »To nie jest moje, tym nie jestem, to nie jest moje ‘ja’«, właśnie tak powinno być postrzegane, zgodnie z rzeczywistością i właściwą mądrością.

Jakiekolwiek odczucie, przeszłe, przyszłe czy obecne, wewnętrzne czy zewnętrzne, …pe…, które jest daleko lub blisko, każde odczucie: »To nie jest moje, tym nie jestem, to nie jest moje ‘ja’«, właśnie tak powinno być postrzegane, zgodnie z rzeczywistością i właściwą mądrością.

Yā kāci saññā …pe… ye keci saṅkhārā atītānāgatapaccuppannā ajjhattaṃ vā bahiddhā vā …pe… ye dūre santike vā, sabbe saṅkhārā – 'netaṃ mama, nesohamasmi, na meso attā'ti evametaṃ yathābhūtaṃ sammappaññāya daṭṭhabbaṃ.

Yaṃ kiñci viññāṇaṃ atītānāgatapaccuppannaṃ ajjhattaṃ vā bahiddhā vā oḷārikaṃ vā sukhumaṃ vā hīnaṃ vā paṇītaṃ vā yaṃ dūre santike vā, sabbaṃ viññāṇaṃ – 'netaṃ mama, nesohamasmi, na meso attā'ti evametaṃ yathābhūtaṃ sammappaññāya daṭṭhabbaṃ.

Jakiekolwiek rozpoznanie …pe… Jakiekolwiek wytworzenie [umysłowe] przeszłe, przyszłe czy obecne, wewnętrzne czy zewnętrzne, …pe…, które jest daleko lub blisko, każde odczucie: »To nie jest moje, tym nie jestem, to nie jest moje ‘ja’«, właśnie tak powinno być postrzegane, zgodnie z rzeczywistością i właściwą mądrością.

Jakakolwiek świadomość przeszła, przyszła czy obecna, wewnętrzna czy zewnętrzna, materialna czy subtelna, mała czy wspaniała, która jest daleko lub blisko, każda świadomość: »To nie jest moje, tym nie jestem, to nie jest moje ‘ja’«, właśnie tak powinno być postrzegane, zgodnie z rzeczywistością i właściwą mądrością.

Evaṃ passaṃ, bhikkhave, sutavā ariyasāvako rūpasmimpi nibbindati, vedanāyapi nibbindati, saññāyapi nibbindati, saṅkhāresupi nibbindati, viññāṇasmimpi nibbindati. Nibbindaṃ virajjati, virāgā vimuccati. Vimuttasmiṃ vimuttamiti ñāṇaṃ hoti. 'Khīṇā jāti, vusitaṃ brahmacariyaṃ, kataṃ karaṇīyaṃ, nāparaṃ itthattāyāti pajānātī"ti.

Gdy pouczony uczeń Szlachetnych tak postrzega, mnisi, rozczarowany jest ciałem, rozczarowany jest odczuciem, rozczarowany jest rozpoznaniem, rozczarowany jest wytworzeniem [umysłowym], rozczarowany jest świadomością. Gdy jest rozczarowany, odpuszcza pragnienia, gdy nie ma pragnień, jest wyswobodzony. W wyswobodzonym jest poznanie osiągniętego wyswobodzenia. Pojmuje on: »Zradzanie się zostało zakończone, święte życie zostało dopełnione, to, co należało zrobić, zostało zrobione, nie ma kolejnego stawania się«”.

Idamavoca bhagavā. Attamanā pañcavaggiyā bhikkhū bhagavato bhāsitaṃ abhinanduṃ. Imasmiñca pana veyyākaraṇasmiṃ bhaññamāne pañcavaggiyānaṃ bhikkhūnaṃ anupādāya āsavehi cittāni vimucciṃsūti.

To właśnie powiedział Błogosławiony. Uradowani mnisi, z grupy pięciu, rozkoszowali się słowami Błogosławionego. Dzięki temu wygłoszonemu wyjaśnieniu umysły mnichów, z grupy pięciu, zostały wyswobodzone przez odpuszczenie skaz.


Powrót do Tipiṭaki


Poleć nas i podziel się tym artykułem z innymi: Facebook

Chcąc wykorzystać część lub całość tego dzieła, należy używać licencji GFDL: Udziela się zgody na kopiowanie, dystrybucję lub/i modyfikację tego tekstu na warunkach licencji GNU Free Documentation License w wersji 1.2 lub nowszej, opublikowanej przez Free Software Foundation.

gnu.svg.png

Można także użyć następującej licencji Creative Commons: Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 3.0

cc.png

Tłumaczenie: Piotr Jagodziński

Image0001%20%281%29.png

Podoba Ci się ten artykuł? Dołącz do nas lub wesprzyj nas finansowo.
POMÓŻ FUNDACJI "THERAVADA"
(KRS: 0000464215, NIP: 5223006901, Regon: 146715622)
KONTO BANKOWE: 89 2030 0045 1110 0000 0270 1020