"Dvayaṃ vo, bhikkhave, desessāmi. Taṃ suṇātha. Kiñca, bhikkhave, dvayaṃ? Cakkhuñceva rūpā ca, sotañceva saddā ca, ghānañceva gandhā ca, jivhā ceva rasā ca, kāyo ceva phoṭṭhabbā ca, mano ceva dhammā ca – idaṃ vuccati, bhikkhave, dvayaṃ. Yo, bhikkhave, evaṃ vadeyya – 'ahametaṃ dvayaṃ paccakkhāya aññaṃ dvayaṃ paññapessāmī'ti, tassa vācāvatthukamevassa. Puṭṭho ca na sampāyeyya. Uttariñca vighātaṃ āpajjeyya. Taṃ kissa hetu? Yathā taṃ, bhikkhave, avisayasmi"nti.

"O parach was, mnisi, będę nauczał. Słuchajcie tego. Czym są zatem, mnisi, pary? Oko i formy (widziane), ucho i dźwięki, nos i zapachy, język i smaki, ciało i to, co dotykane, umysł i dhammy - o tym mówi się, mnisi, pary. Ten, mnisi, kto tak powiedziałby - 'ja te pary odrzuciwszy inne pary zdefiniuję', jaką jego mowa miałaby podstawę. Zapytany zaś nie byłby w stanie wyjaśnić. Co więcej, doświadczyłby zmartwienia. To z jakiego powodu? Ponieważ to, mnisi, jest poza (jego) możliwościami."