"Seyyathāpi, bhikkhave, pokkharaṇī paññāsayojanāni āyāmena, paññāsayojanāni vitthārena, paññāsayojanāni ubbedhena, puṇṇā udakassa samatittikā kākapeyyā. Tato puriso kusaggena udakaṃ uddhareyya. Taṃ kiṃ maññatha, bhikkhave, katamaṃ nu kho bahutaraṃ – yaṃ vā kusaggena ubbhataṃ, yaṃ vā pokkharaṇiyā udaka"nti?
"Etadeva, bhante, bahutaraṃ, yadidaṃ – pokkharaṇiyā udakaṃ, appamattakaṃ kusaggena udakaṃ ubbhataṃ. Saṅkhampi na upeti, upanidhampi na upeti, kalabhāgampi na upeti pokkharaṇiyā udakaṃ upanidhāya kusaggena udakaṃ ubbhata"nti.
"Evameva kho, bhikkhave, ariyasāvakassa …pe… yogo karaṇīyo"ti.

"Podobnie jak, mnisi, zbiornik wodny na pięćdziesiąt yojan¹ długi, na pięćdziesiąt yojan szeroki, na pięćdziesiąt yojan głęboki, wodą po brzegi do pełna byłby wypełniony. Z niego człowiek końcem źdźbła trawy kusa wody zaczerpnąłby. Co o tym myślicie, mnisi, czego jest więcej, czy wody końcem źdźbła trawy kusa zaczerpniętej, czy wody w zbiorniku?"
"Tej właśnie, Panie, jest więcej, a mianowicie - wody w zbiorniku, odrobiną jest woda końcem źdźbła trawy kusa zaczerpnięta. Nawet nie liczy się, nawet nie ma porównania, nawet nie jest ułamkiem, w porównaniu z wodą w zbiorniku, (ta) odrobina wody końcem źdźbła trawy kusa zaczerpnięta."
"Właśnie tak, mnisi, dla szlachetnego ucznia …etc… wysiłek powinien być uczyniony."