"Seyyathāpi, bhikkhave, mahāpathavī parikkhayaṃ pariyādānaṃ gaccheyya ṭhapetvā satta kolaṭṭhimattiyo guḷikā. Taṃ kiṃ maññatha, bhikkhave, katamaṃ nu kho bahutaraṃ – yaṃ vā mahāpathaviyā parikkhīṇaṃ pariyādinnaṃ, yā vā satta kolaṭṭhimattiyo guḷikā avasiṭṭhā’’ti?

"Podobnie jak, mnisi, ziemia wyczerpana, unicestwiona byłaby, pozostawiwszy siedem grudek wielkości ziaren jujuby. Co o tym myślicie, mnisi, czego jest więcej, czy tej ziemi, wyczerpanej, unicestwionej, czy tych siedmiu grudek wielkości ziaren jujuby, które pozostały?"

"Etadeva, bhante, bahutaraṃ mahāpathaviyā yadidaṃ parikkhīṇaṃ pariyādinnaṃ, appamattikā satta kolaṭṭhimattiyo guḷikā avasiṭṭhā. Saṅkhampi na upenti, upanidhampi na upenti, kalabhāgampi na upenti mahāpathaviyā parikkhīṇaṃ pariyādinnaṃ upanidhāya satta kolaṭṭhimattiyo guḷikā avasiṭṭhā"ti.
"Evameva kho, bhikkhave, ariyasāvakassa …pe… yogo karaṇīyo"ti.

"Tej właśnie, Panie, jest więcej, a mianowicie - ziemi, wyczerpanej, unicestwionej, odrobiną jest siedem grudek wielkości ziaren jujuby, które pozostały. Nawet nie liczą się, nawet nie mają porównania, nawet nie są ułamkiem, w porównaniu z ziemią, wyczerpaną, unicestwioną, (te) siedem grudek wielkości ziaren jujuby, które pozostały."
"Właśnie tak, mnisi, dla szlachetnego ucznia …etc… wysiłek powinien być uczyniony."