_Uda.10

Bāhiya Sutta

Sutta O Bahiyi

Tłumaczenie: Siristru

alternatywne tłumaczenie:

Słyszalłem, że pewnego razu Błogosławiony przebywał w pobliżu Sayatthi w Gaju Jety, klasztorze Anathapindiki. W owym czasie w Supparaka, mieście na brzegu morza, żył człowiek imieniem Bahiya o przydomku W Korę Odziany. Był czczony, błogosławiony, wychwalany; otrzymywał szaty, strawę z jałmużny, mieszkanie i przybory dla leczenia chorych. Pewnego razu, gdy przebywał samotnie w odosobnieniu, zaczął myśleć tak: "Jest na świecie wielu arhantow, którzy dotarli do końca Ścieżki. Czy jestem jednym z nich?"

Wtedy pewna dewa, która była kiedyą krewną Bahiyi W Korę Odzianego, współczująca, pragnąca jego szcześcia, znając myśli, które powastały w umśsle Bahiyi, udała się do miejsca, w którym przebywał i rzekła do niego:

- Ty, Bahiyo, nie jesteś ani arhantem, ani nie wszedłes na ścieżkę wiodąca ku temu stanowi. Nie prowadzisz nawet praktyki, która uczyniłaby cię arhantem lub wprowadziła na tą ścieżkę.

- Lecz któż na tym świecie ze wszystkimi jego dewami jest arhantem lub wstąpłl na tą scieżkę?

- Bahiyo, jest pewne miasto w północnej krainie, a zwie się Sayatthi. Błogosławiony, arhant, który samodzielnie osiągnał oświecenie, żyje tam teraz. Prawdziwym jest on arhantem i naucza Dhammy, dzięki której zostać można arhantem.

Wtedy Bahiya, głęboko poruszony tym, co powiedziała mu dewa, opuścił Supparakę i przez jeden dzień i jedną noc przebył drogę do miejsca, gdzie przebywał Błogosławiony, w pobliżu Sayatthi, w Gaju Jety, w klasztorze Anathapindiki. W tym czasie wielu mnichów uprawiało medytację chodząc na świeżym powietrzu. Podszedł do nich i rzekł:

- Gdzie, szlachetni panowie, znaleźć mogę Błogosławionego, arhanta, który samodzielnie osiągnał oświecenie? Chciałbym się z nim zobaczyć.

- Udał się On do miasta, by żebrać jałmużnę.

Wtedy Bahiya opuścił pospiesznie Gaj Jety i poszedł do Sayatthi. Ujrzał tam Błogosławionego zbierającego jałmużnę, spokojnego, z niezmącomymi myślami i niezmąconym umysłem, idealnie zrównoważonego, doskonałego, wyćwiczonego, czujnego, z uczuciami okiełznanymi, Wielkiego. Ujrzawszy go zbliżył się i rzucił się przed nim na kolana, z głową przy stopach Błogosławionego, powiedział:

- Naucz mnie Dhammy, o Błogosławiony, o ty, który dotarłeś, abym osiągnął przyszłe szczęście i powodzenie.

Gdy to rzekł, Błogosławiony powiedział do niego:

- Nie czas na to, Bahiyo. Przyszliśmy do miasta po jałmużnę.

Po raz wtóry Bahiya rzekł do Błogosławionego:

- Lecz trudno przecież przewidzieć jakie niebezpieczeństwa czyhają na życie Błogosławionego lub jakie niebezpieczenstwa czyhają na życie moje. Naucz mnie Dhammy, o Błogosławiony; naucz mnie Dhammy, o ty, który dotarłeś; będzie to ku mojemu przyszłemu szcześciu i powodzeniu.

I po raz wtóry powiedział mu Błogosławiony:

- Nie czas na to, Bahiyo. Przyszliśmy do miasta po jałmużnę.

Po raz trzeci rzekł Bahiya do Błogosławionego:

- Lecz trudno przecież przewiedzieć jakie niebezpieczeństwa czyhają na życie Błogosławionego lub jakie niebezpieczeństwa czyhają na życie moje. Naucz mnie Dhammy, o Błogosławiony; naucz mnie Dhammy, o ty, który dotarłeś; będzie to ku mojemu przyszłemu szczęściu i powodzeniu.

- A więc, Bahiyo, powinieneś praktykować tak: Co się tyczy widzianego, niech istnieje tylko to, co widziane. Co się tyczy słyszanego, niech istnieje tylko to, co słyszane. Co się tyczy odczuwanego, niech istnieje tylko to, co odczuwane. Co się tyczy uświadomionego, niech istnieje tylko to, co uświadomione. Powinieneś praktykowaś tak, aby to osiśgnać. Gdy już będzie istnieć jedynie to co widziane, jeśli chodzi o to, co widziane; jedynie to co słyszane, jeśli chodzi o to, co słyszane; jedynie to co odczuwane, jeśli chodzi o to, co odczuwane i jedynie to co uświadomione, jeśli chodzi o to, co uświadomione; wtedy, Bahiyo, nie będzie już ciebie w odniesieniu do tych rzeczy. Kiedy nie będzie już ciebie w odniesieniu do tych rzeczy, nie będzie już ciebie w tym miejscu. Gdy zaś nie będzie już ciebie w tym miejscu, nie będzie już ciebie ni tu, ni ówdzie, ani nigdzie indziej. To, tylko to, jest końcem udręki.

Gdy Bahiya usyłszał to krótkie objaśnienie Dhammy z ust Błogosławionego, umysł Bahiyi W Korę Odzianego uwolnił się wtedy z więzów, gdyż wyzbył się przywiązania, które więzy owe żywi. Nauczywszy Bahiyą tą krótką mową, Błogosławiomy odszedł.

Nie długo po odejściu Błogosławionego rozwścieczona jałówka z cielakiem zaatakowala Bahiyę i pozbawiła go życia. Gdy Błogosławiony, który udał się do Savatthi, wracał z wieloma mnichami po posiłku ze zbierania jałmużny, ujrzał, że Bahiya nie żyje. Powiedział wtedy do mnichów:

- Weźcie ciało Bahiyi, unieście je na noszach i odnieście, a potem spalcie i zbudujcie mu pomnik. Wasz towarzysz w świetym życiu umarł.

- Jak każesz, panie - odpowiedzieli mnisi. Umieścili ciało Bahiyi na noszach, odnieśli je, spalili i zbudowali mu pomnik. Udali się wtedy do Błogosławionego i ukłoniwszy się usiedli u jego boku. Gdy tak siedzieli, rzekli do Błogosławionego:

- Ciało Bahiyi zostało spalone i zbudowaliśmy mu pomnik. Jaki jest jego los? Jaki jest jego przyszły stan?

- Mnisi, Bahiya W Korę Odziany był mądrym człowiekiem. Praktykował Dhammę w zgodzie z Dhammą i nie zadręczał mnie pytaniami dotyczącymi Dhammy. Mnisi, Bahiya W Korę Odziany jest całkowicie uwolniony.

Wtedy, zdając sobie sprawę z wagi tego zdarzenia, Błogosławiony rzekl:

[Gdzie woda, ziemia, ogien i wiatr nie mają oparcia:]
Gwiazdy nie świecą,
Słonca nie widać,
Księżyc się nie pojawia,
Nie znajdziesz ciemności.
A kiedy mędrzec,
Brahman poprzez wiedzę
Poznał [to] samodzielnie,
Wówczas od formy i jej braku,
Od błogości i bólu,
Jest uwolniony.